Hastalıkla bozulmuş ailelerde, kendi yaşamları darmadağın olan ebeveynlerin, çocukların sonsuz olasılıklarına ve fırsatlarına karşı bir kıskançlık duyduğunu görebilirsiniz. Çocukları geliştirmeleri için teşvik etmezler, aksine çocuk henüz tembellik ve nefretle bozulmadığı için, çocuğun o saf potansiyelinin, kendi israf ettikleri hastalıklı yaşamlarıyla karşılaştırıldığında çok göz alıcı ve kabul edilemez olduğunu düşünürler. Böylece, kendilerini çocuklarının önünde küçük düşürmemek için değil, çocukların gelişimini baskılamak için çabalamak yerine, çocuklarında hastalıklı davranışlar geliştirmeye çalışarak kendi psikolojik farklarını azaltmaya çalışırlar.